HUMOR OP HET TONEEL

Humor als fenomeen

 

Humor is een zeer subjectief fenomeen. Wat de één hilarisch vindt, is voor een ander flauw, ongepast of onbegrijpelijk. Individuele verschillen spelen een belangrijke rol, zoals verschillen in cultuur, leeftijd en opleidingsniveau, alhoewel ook hier geen algemene lijn kan worden getrokken. Zo houden kinderen bijvoorbeeld van slapstick, een eenvoudige en grove vorm van humor, terwijl volwassenen juist satire meer waarderen zullen, maar zijn er veel volwassenen die met slapstick kunnen lachen en kinderen die een satirische voorstelling van iets of iemand waar ze mee vertrouwd zijn als humoristisch kunnen ervaren.

Sommige vormen van humor, meestal rond taboes of gevoelige thema's, worden niet door iedereen amusant gevonden. Soms is dit louter een kwestie van een slecht gekozen moment en/of de smaak en ethische grenzen van het publiek. Bepaalde komieken en moppentappers kunnen de intentie hebben om deze gespreksonderwerpen bespreekbaarder te maken en spanningen weg te nemen. Andere komieken willen vooral hun publiek choqueren of kwaad maken. Aangezien de reactie van het publiek onvoorspelbaar is, zijn zwarte humor of beledigende grappen soms zeer riskant.

 

Kent u de website:

https://theaterlezen.nl/aan-de-slag/theaterleesmoppen

 

 

Persoonlijke anecotes

 

Ooit zei een regisseur tegen een medespeler “begrijp jij je rol wel?” Waarop de jongen antwoordde: “Begrijp jij je vak wel?”

 

Twintig jaar lang hebben we allerlei personages uitgebeeld op Middeleeuwse markten. We spraken natuurlijk Spaans, maar in toeristische kustplaatsen kwamen er ook vele buitenlanders kijken. Zo liepen we in La Nucía heel statig rond als graven. Komt daar een Vlaams echtpaar met een jongetje. Neemt de vrouw haar fototoestel en zegt tegen het jongetje van ongeveer zes jaar. “Ga er bij staan.” Maar hij durft niet. Zegt de vader: “Ze zijn heel lief, ga er bij staan.” Weer schudt de jongen het hoofd. Zegt mijn vrouw: “Allee, komaan, kom hier!” Het jongetje schrikt enorm en zet zich meteen tussen ons in.

 

Een regisseur vroeg eens aan een jonge actrice of ze het erg vond om op het podium haar borsten te tonen. Verlegen vroeg ze: “Aan iedereen?”

 

In een van de stukken kreeg ik een black-out. Ik wist het echt niet meer. Maar ik had een tegenwoordigheid van geest. Met de armen hoog opgeheven liep ik in de richting van de soeffleuse en zei veelbetekenend. “Tja. Wat zal ik zeggen?” Ze keek me aan en fluisterde: “Daar ben ik ook benieuwd naar.”

 

De langste repetitie ooit! Ik kon in mijn jonge jaren en met medewerking van mijn fysieke voorkomen, heel goed Stan Laurel imiteren. Dat bracht met zich mee dat een andere man Oliver Hardy ging imiteren en dat deden we dan vaak op feestjes. Op zeker ogenblik speelden we een stuk waarin een feest het einde was. De regisseur had toen het idee om Laurel en Hardy even op dat feest te laten verschijnen en er werd voor de juiste klederdacht gezorgd. Maar… hij wou het perfect. Video of Internet waren toen woorden die nog dienden uitgevonden. Dus huurde de vereniging een film en een projector en we hebben die film mintens dertig keer bekeken terwijl we de juiste manier van lopen en handelen plus de mimiek oefenden voor de spiegel, om daarna nog eens alles uit te werken. En daarna hebben we het uitgerekend: we hebben ongeveer 50 uren gerepeteerd voor een optreden van zeven minuten.

 

Een acteur moet zich kunnen redden. Ooit speelde ik in een stuk waarin iemand mijn oom speelde, die een (valse) baard droeg. Een van de keren dat hij op moest komen, zagen we dat hij problemen had met die baard, die maar niet op zijn plaats bleef. Daar stonden we te kijken, want hij moest ons gesprek onderbreken en we wisten echt niet meer wat zeggen. Toen gooide Dré, want zo heette hij, de baard tegen de grond, kwam opgelopen en zei. “Sorry dat ik wat later kom, ik moest me nog scheren.” Het publiek, dat ondertussen in de gaten had dat er wat mis was, heeft er geweldig om gelachen.

Een aanrader:

 

Zet 'm op, Guus: A0NTIX800.

 

Tante Kelly wil zo graag haar papierwinkel overlaten aan mevrouw Adams, maar die stelt haar voorwaarden. Haar man wil een uitzonderlijk porseleinen beeldje dat in het bezit is van Tom en haar zoontje wil zo graag de koekoeksklok waar Kelly zo aan gehecht is. Het dilemma is groot. Ze willen geen afstand doen van het beeldje en de klok maar ze willen wel de winkel overgeven.

Kelly heeft echter een idee: daarvoor vraagt ze haar neef Guus te logeren en geeft hem opdrachten tot zogenaamde diefstal. Guus heft echter geen geluk met zijn pogingen en daardoor loopt alles in het honderd en krijgen we de meest vermakelijke situaties.

Dochter Anna studeert psychiatrie en zoekt bij iedereen psychische achtergronden. Jasper is op haar verliefd, maar maakt geen vorderingen. Tom treurt om zijn verloren beeldjes. Guus is ten slotte het grote slachtoffer van de plannetjes van zijn tante.

Maar zoals in iedere klucht komt tenslotte alles weer goed.

Er zijn twee versies. In een versie komt het jongetje Cyril (7-8 jaar) mee op het podium, in de andere versie wordt er alleen over gepraat.

3 dames – 4 heren – eventueel jongetje

 

Te bestellen bij TONEELCENTRALE Nederland