De auteur
Auteur Hugo Renaerts is geen onbekende in de wereld van de literatuur. Niet minder dan 50 boeken van hem werden gepubliceerd waaronder fictie, reisgidsen en boeken over Spaanse geschiedenis en cultuur (zie bol.com).
In 1980 week hij uit naar Spanje wegens gezondheidsredenen van zijn vrouw.
Hij schreef als achttienjarige al enkele afleveringen voor het populaire televisiefeuilleton ‘Schipper naast Mathilde’ en afleveringen voor ‘Het Manneke’ van Jef Cassiers, eveneens voor de Vlaamse televisie.
Op vraagt van Gaston Berghmans begon hij ook sketches te schrijven voor het duo ‘Gaston & Leo’ die wekelijks een show brachten op televisie, een samenwerking die vele jaren zou duren, met als toemaatje nog een strip over dit duo.
Hugo werd vast scenarist van Frank Sels en schreef de scenario’s voor de in Duitsland en Denemarken populaire serie ‘Silberpfeil’, die bijna 600 afleveringen zou tellen.
Ondertussen werd hij ook als scenarist aangenomen door Willy Van der Steen, waar hij bijna alle scenario’s voor ‘Bessy’ en ‘Karl May’ verzorgde en meewerkte aan de avonturen van ‘Suske & Wiske’.
In Spanje werkte hij als journalist en hoofdredacteur van het Nederlandstalige weekblad ‘Bij Ons’ en later werd hij redacteur bij ‘Hallo’. Daarnaast was hij dertig jaar actief als acteur en regisseur en vormde samen met zijn vrouw ook het komische duo 'Bromebelga', waarmee ze optraden in alle bekende theaterzalen. Samen met zijn vrouw stond hij ook vele jaren in circuits van theatercafé en kindervertellingen in bibliotheken.
Hugo schreef een groot aantal boeken over toneel, waarin hij in Spanje nog steeds actief is als regisseur.
Sinds 2017 schreef Hugo enkele kindermusicals, waarna het idee rijpte om een musical te schrijven over de Witte van Zichem.
Hugo richtte zich voor dit project tot de gereputeerde componist Guy Cuyvers om samen te werken. De musical wordt in 2024 opgevoerd in Zichem en daarna in andere steden.
In 2013 zette hij zijn meer dan 50 jaar ervaring als acteur en regisseur op papier en publiceerde het boek ‘Niet alles maar toch veel over TONEEL’, met raadgevingen over acteren, improviseren, regisseren en veel meer.
Het boek is verkrijgbaar via bol.com en Amazon.
Bromabelga
Toen Hugo en Greet in Spanje kwamen wonen, kenden ze onvoldoende Spaans om zich aan het toneel te gaan wijden. De gezondheid van Greet verbeterde snel en ze besloten om sketches van visuele humor te brengen, omdat in de streek vele buitenlanders woonden - en nog wonen. In België was Greet ook al verbonden aan een toneelgroep.
Greet koos de naam 'Bromabelga' (Belgische grappen) en het werd meteen eern succes.
Vooral gebruik makend van playback zongen ze opera en andere liederen, speelden een duo viool en mandoline, goochelden...
Optredens in vele feestzalen in de provinie was het gevolg.
Kort daarna werd in Altea de Nederlandstalige toneelgroep 'Podium' opgericht. In de meeste stukken speelden ze de hoofdrollen met als grootste succes het oudere echtpaar in 'Wie is bang voor Virginia Wolf?'
Andere stukken regisseerden ze.
Podium ging echter na 20 jaar activiteit ter ziele, maar ondertussen werd de Spaanse taal al zo goed beheerst dat ze mee optraden in Spaanse gezelschappen, maar in hun sketches ook die taal konden gebruiken.
Vele jaren lang traden ze ieder apart of samen op in een circuit van theater-café en daarna in een circuit van kindertheater in bibliotheken in verschillende dorpen en steden.
Ondertussen werden ze aangezocht door de organisatie van middeleeuwse en Romeinse markten om animatie te verzorgen en kindertoneel te brengen. Op die manier reisden ze twintig jaar door Spanje.Van hun Asterix en Obelix doen wellicht duizenden foto's de ronde
Ondertussen verzorgden ze in een zevental dorpen ook nog rondleidingen in theatervorm, met het uitbeelden van diverse personages.
Er komt een tijd dat het wel geweest is. Dat de leeftijd zich doet voelen. Met tranen in de ogen wordt alle kledij en worden alle attributen weggeschonken aan andere toneelgroepen.
Het is voorbij.
Maar niet voorgoed!
Nog steeds schrijft Hugo toneelstukken en regisseert Greet toneelstukken.
Bromabelga blijft op die manier actief! Maar meer verdoken.
Dat de toneelstukken van Hugo met succes worden opgevoerd hebben we ondertussen al vernomen van toeschouwers uit het voor ons nu verre Nederland en België. Loftuigingen per e.mail blijven niet uit en dat even veel plezier dan het applaus dat we zo vaak hebben mogen ontvangen.
Ik beken: Ik ben acteur.
Enkele jaren geleden gaf Hugo een boek uit met als titel 'Ik beken, ik ben acteur'.
Het boek is gebaseerd op autobiografische gegevens, maar aan de hand daarvan ontleedt de schrijver de vele gezichten van de alledaagse mens die niet acteert, maar op vele ogenbikken wél acteert, hoewel hij of zij zich daar niet van bewust is.
Hij vertelt in zijn eigen humoristische stijl hoe hij aan het toneel kwam, maar wijkt voortdurend af naar het dagelijkse leven om te bewijzen dat we allemaal zonder uitzondering acteurs zijn en dat niet altijd de beste acteurs op een podium staan. Misschien is hier wel het spreekwoord toepasselijk dat de beste stuurlui inderdaad aan wal staan, in dit geval in de zaal zitten.
Maar niet alleen in de zaal. Ook op een terras. Op wandel in het park.
Het zijn uw eigen vrouw of man, het is uw neef of het is uw oma of tante of oom.
Het kan iedereen zijn en u kunt ze geen applaus geven omdat u niet weet dat ze acteren.
Maar ze doen het wel. Heel vaak. Ik ook.
Maar ik beken: Ik ben acteur. Meer in het dagelijkse leven dan op een podium.
Een toneelstuk is een creatieve, artistieke schepping
Een toneelstuk is, precies zoals een gedicht, een symfonie of een schilderij, een creatieve artistieke schepping. Een toneelstuk is een creatieve schepping die één geheel vormt: tekst, kledij, decor, belichting, geluid...
Stellen we ons even voor dat een orkest een uitvoering van een symfonie gaat geven en de dirigent zich eerst tot het publiek richt om te zeggen dat hij het derde deel heeft weggelaten en in het vierde deel zelf wat heeft bijgecomponeerd.
Of dat een voordrachtkunstenaar voordat hij aan het gedicht begint vertelt dat hij sommige strofen heeft weggelaten en andere gewijzigd.
Of dat de directeur van een expositie bepaalde schilderijen heeft veranderd van kleur of landschap.
Iedereen zou ten zeerste verbolgen zijn en de man of vrouw zou misschien voor de rechter worden gedaagd.
Maar een regisseur verandert en knoeit met een toneelstuk, met de bezetting, met de tekst, met het decor, met de kledij... en dát blijkt iedereen normaal te vinden. Ik niet. Ik vind dit een gebrek aan respect voor de auteur. Ik wil Macneth niet zien tussen betonblokken en kippendraad. Ik wil Julia niet naakt op haar balkon zien verschijnen. Ik wil Hamlet niet zien met een raap in de handen in plaats van een schedel. Dat is misplaatst. Dat is niet de bedoeling van die werken. Ik wil Carmen niet zien verschijnen in een gorillapak. Dat is een grof gebrek aan respect. Of gebrek aan kunde van de regisseur, die zijn onkunde probeert te verbergen achter buitenissige invallen. Want een toneelstuk goed neerzetten zoals het bedoeld is, eist kennis en ervaring. Om een stuk te brengen met allerlei fantastische zaken die niets met het stuk te maken hebben, dat is niet moeilijk. Daar hoeft men geen regisseur voor te zijn. Dat kan iedereen die een beetje fantasie heeft.
Een rubriek waarin aspecten van het toneel worden belicht en waar verenigingen hun eigen inzendingen kunnen laten pubiceren. Alles wat met toneel te maken heeft kan aan bod komen.
Citaten over toneel
Davis, Bette: Advies voor acteurs: Bid tot God en zeg je tekst.
Acteurs die geen vijanden durven maken onder hun collega's, moeten een ander vak kiezen.
Davis, Daniel: Theater is een rotsblok dat je in het water werpt, film een zware steen, en tv-werk is als een plat keitje dat over een plas keilt.
Decleir, Jan: Er zijn twee soorten acteurs: kunstenaars en imitators.
Dejonckheere, Marc: Acteurs prostitueren zichzelf en zijn daarbij hun eigen pooier.
Dekker, Maurits: Goede moppentappers zijn even schaars als goede toneelspelers.
Delderfield, R.F.: Acteurs zijn een ras apart, gedoemd om door het leven te gaan en te doen alsof ze iemand anders zijn.
Dench, Judi: Een acteur zonder onzekerheden zou verloren zijn.
Deneuve, Catherine: Je kan niet bevriend worden met een acteur, ze zijn er immers nooit wanneer je ze nodig hebt.
Eén ding waar ik heel erg aan hang, in mijn werk en in mijn leven, is het recht om me te vergissen. Theater staat je dat nooit toe.
Dexter, John: De ideale repetitietijd is één week langer.
Diderot, Denis: Wat een heerlijke komedie zou deze wereld zijn als we er geen rol in zouden moeten spelen.
Menigeen sterft onbekend en vergeten, omdat hij alleen maar op het verkeerde toneel is opgetreden.
Dijk, Ko van: Ik heb ze eerder aan het lachen dan aan het huilen.
Dijk, Otto: De tragiek van Brecht is dat hij de wereld wilde veranderen, maar niet verder is gekomen dan het theater.
Even voorstellen:
Tom Manders
Hoewel zijn geboorte officieel in de archieven staat als 24 oktober, is hij eigenlijk op 23 oktober geboren. Zijn vader liet hem een dag later inschrijven, omdat hij voor een zondagskind geen vrije dag kreeg.[1]
Al jong bleek zijn talent voor tekenen. Hij volgde de ULO en daarna een driejarige avondcursus Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Manders was onder andere actief als reclameschilder en ontwerper van affiches. Later ontwierp hij ook decors voor toneel en cabaretvoorstellingen. Tot zijn vaste opdrachtgevers behoorden Theater Carré, Lou Bandy, Heintje Davids en Wim Kan. In maart 1943 werd Manders in het kader van de Arbeitseinsatz naar Duitsland gezonden, waar hij als schilder te werk werd gesteld op een klein vliegveld in de nabijheid van München. Na een half jaar lukte het hem te ontkomen en reisde hij per trein terug naar Nederland.[2] Door Wim Kan kwam Manders op het idee zelf cabaret te gaan doen, net als zijn oudere broer Kees.[3]
Vanaf 1953 was Manders betrokken bij de inrichting en programmering van Carel Kamlags revuecafé Saint-Germain-des-Prés aan het Rembrandtplein in Amsterdam. Manders trad daar zelf op als het typetje dat zou uitgroeien tot de zwerver Dorus. Toen hij van de VARA de uitnodiging kreeg iets voor televisie te doen, liet hij het café nabouwen in de studio en startte een succesvol televisieprogramma dat enkele jaren te zien zou zijn.
Tussen 1956 en 1962 werkte Manders samen met organist Cor Steyn ("meneer Cor Steyn") voor het programma De Showboat. Samen waren zij verantwoordelijk voor nummers als Twee motten, M'n volkstuintje, De crocus en de hyacint, Als ik wist dat je zou komen, Bij de marine en Figaro.
Het pand aan de Mauritsstraat 65 in Rotterdam, waar tot in 1960 de Chemicaliënhandel v/h E. Schuddebeurs NV was gevestigd, werd in 1967 tot het Cabaret Dorus omgebouwd, dat in 1970 weer moest sluiten. Nu staat er op die plaats een wooncomplex, dat sinds 1 november 1985 de naam Tom Mandershof draagt.
Manders raakte in de financiële problemen toen hij probeerde Dorus-films te produceren. In 1967 won hij een Zilveren Roos en begon een nieuwe show in zijn nieuwe theater. Nog tijdens de bouwperiode lanceerde hij in de zomervakantie een kindermatinee, met daarin o.a. Bij Dorus op schoot. Populair werd de scène uit zomer 1967, op 18 november uitgezonden door de VARA, met op zijn schoot het tweejarige meisje Corrina Konijnenburg, dat eindeloos Poessie Mauw blijft zingen. Toen in 1970 de Rotterdamse club sloot, stopte ook het programma. In 1971 kwam Dorus nog eenmaal terug op de televisie tijdens een programma met een verborgen camera, waarbij hij bij Madame Tussauds onbeweeglijk ging zitten, zodat hij op een van de wassen beelden leek, en vervolgens toch tot leven kwam. In hetzelfde jaar had hij nog een hit met In de hemel is geen bier.
Begin februari 1972 kreeg Manders een auto-ongeluk. In het ziekenhuis werd geconstateerd dat hij kanker had. Drie weken later stierf Manders aan een hartaanval. Hij werd gecremeerd in Crematorium Daelwijck in Utrecht.
Een rubriek met actualiteit over het toneelgebeuren.
Alle inzendingen zijn welkom.
OPENDOEK is de organisatie die het theater in Vlaanderen en Brussel in de vrije tijd inspireert, faciliteert en ondersteunt waardoor auteurs, makers, spelers, vertellers en publiek zich artistiek en sociaal kunnen ontplooien.
Theater in de vrije tijd bereikt een aanzienlijk aantal mensen in Vlaanderen en Brussel. Hieruit volgt dat theater in de vrije tijd een belangrijke maatschappelijke en economische impact heeft.
- 1 op 4 Vlamingen beoefende ooit theater
- 1 op 3 Vlamingen kijkt af en toe theater
- Jaarlijks gaan gemiddeld 1,5 miljoen mensen kijken naar theater in de vrije tijd.
OPENDOEK is de enige organisatie voor theater in de vrije tijd en is er voor iedereen met een passie voor theater en podiumkunsten.
OPENDOEK is er voor alle verschillende theaterdisciplines en aangrenzende kunstvormen. We zijn er dus niet enkel voor liefhebbers van het klassieke teksttheater, maar even goed voor vertelkunst, improvisatie- en figurentheater of modernere podiumkunstendisciplines zoals Slam Poetry en performancekunst.
Mail: info@opendoek.be
De nachtmerrie van artiesten en studenten: wat gebeurt er bij een black-out?
Karel Moors
Je staat op een podium voor een volle zaal en plots ken je je tekst niet meer. Of je zit op een examen en alle ingestudeerde leerstof lijkt uit je geheugen gewist. Menig artiest of student is al geplaagd door zo’n black-out. Maar wat is het precies?
De Nederlandse cabaretier Youp van ’t Hek (70) zette nog niet zo langgeleden zijn voorstelling in theater Carré in Amsterdam stop omdat hij last kreeg van black-outs. Een nachtmerrie die meerdere acteurs en zangers al is overkomen.
Zelfs heel grote namen als Justin Bieber, Ed Sheeran, Pink, Beyoncé en Adele stonden met de mond vol tanden tijdens het zingen van hun eigen hits. Countryster Shania Twain weet haar black-outs aan de ziekte van Lyme. Extra pijnlijk werd het voor Demi Lovato: het tijdelijk geheugenverlies overviel haar tijdens het kwelen van Don’t forget. Koen Wauters en Guus Meeuwis zaten ook al in het vergeetachtige schuitje. Bart Cannaerts kwam vorig jaar niet op de naam van Gert Verheyen, een van de drie gasten in zijn quiz.
Presentator René Verreth zakte in 1987 door het ijs in de Pak de poen show toen hij (in de verkeerde camera) de hoofdvedette aankondigde: “En, euh, dat is, euh, niemand minder dan... Percy-y-y...” Het publiek schoot te hulp door “Sledge!” te roepen. “Jazeker! En hier komt ie!” sloot René het tv-programma af.
Quizmaster Bart Cannaerts kwam vorig jaar niet op de naam van Gert Verheyen, een van de drie BV’s die te gast waren in zijn live-quiz De dag van vandaag. “Blinde paniek was het”, bekende Bart ’s anderendaags op Studio Brussel. Hij had Verheyen bij het bedankwoordje dan maar voorgesteld als “Euheej” of zoiets.
Maar wat is er eigenlijk loos in ons brein als we zo’n black-out krijgen en ons geheugen een time-out neemt? “In de hippocampus, de zone van de hersenen waar het geheugen zich afspeelt, kan een blokkage optreden door stress of een emotionele gebeurtenis”, zegt Dr. Peter Soors, neuroloog verbonden aan het Jessa Ziekenhuis. “Dan krijg je op dat moment uitval van je inprenting en lopende geheugen. Dingen die je normaal vlot kan oproepen, zitten dan geblokkeerd.”
“Puur theoretisch kan het ook een TIA zijn (Transient Ischemic Attack, een beroerte, red.), een bloedcirculatiestoornis in de hersenen”, aldus Dr. Soors. “Als dat toevallig je geheugen- of spraakzone treft, kan het geheugen acuut uitvallen. Dit kan gebeuren door een opstopping van een bloedvat of door een kleine bloeding, die dan meestal wel hoofdpijn veroorzaakt.”
“Daarnaast heb je nog een TGA (Transient Global Amnesia, red.), een acuut algeheel geheugenverlies waarbij je inprenting volledig uitvalt”, gaat Dr. Soors verder. “Typisch is dat mensen dan repetitief dezelfde vragen blijven stellen omdat ze het niet kunnen inprenten. Dat kan ook emotioneel getriggerd zijn. Er komt dan een verkramping van bloedvaten aan de onderkant van de hersenen. Die situatie herstelt zich. Theoretisch kan er ook een epileptische oorzaak zijn, maar dat is zeldzaam.”
Volgens Dr. Soors zijn black-outs niet geslachts- of leeftijdsgebonden. “Vaak zijn er wel uitlokkende omstandigheden. Een combinatie van slaaptekort, alcohol, gebruik van psychofarmaca… kan het in de hand werken.” Of je ermee naar de dokter moet als je er last van hebt? “Dat hangt een beetje van de situatie en leeftijd af”, zegt Soors. “Een typische black-out is meestal van korte duur, een aantal seconden tot enkele minuten. Bij een student is er wellicht geen echt probleem dan. Bij 60-plussers kan je het best laten nakijken om al die andere oorzaken uit te sluiten.”
Actualiteit in het theater:
https://www.theater.nl/actualiteit-in-het-theater-annet-veenstra/
https://www.theaterkrant.nl/nieuws/
https://www.nieuwsblad.be/tag/theater
Samen niet begrijpen: Wat heeft het theater in de actualiteit te zoeken?
Vind dit artikel op:
https://e-tcetera.be/samen-niet-begrijpen-wat-heeft-het-theater-in-de-actualiteit-te-zoeken/
Maak jouw eigen website met JouwWeb